Datum: 17 september 2005
Kilometerstand: 1800
Ik heb het hier
verschrikkelijk naar mijn zin: er is in Nickerie niets te beleven,
maar ik verveel me geen seconde. Ik ben niet toevallig heel erg goed
in genieten van het niets, met minimale, het schamele, de mus (die
heet hier grietjebie), het alles zelf
doen, verveling komt in mijn
woordenboek niet voor...
Mijn huis schiet
ook aardig op, straks heb ik een grote kamer met airco om 's avonds
te werken en te lezen, een terras met muskietengaas om lekker uit te
blazen en een nieuwe
grotere douche om de hitte
af te spoelen.
Ik heb inmiddels
1800 kilometer op de Yammie gereden, zonder een centje pijn, hij
rijdt als een trein, over al die onverharde wegen hier. Het is echt
een belevenis om ver weg van de beschaving diep het land in
te trekken en niemand meer
tegen te komen.
 Maar ook de
collega bromfietsers zijn van een juweelachtige uitstraling: oude
hindoestanen met een zak rijst van 70 kilo tussen de benen, pezige
Javanen, man, vrouw op de buddyzit en kind ertussen, de helmen zijn
ook een onderzoek waard: vaak alleen de binnenschaal, of de pet zit
gewoon onder de helm, en dat alles of het de gewoonste zaak van de
wereld is; niets BLING of kijk mij eens, nee aan poenerij doen ze
hier niet. Het knettert hier vanaf 6 uur 's ochtends tot 22.00 uur
's avonds, daarna wordt het heeeel stil: de Nickeriaan gaat vroeg
naar bed en staat vroeg op. Het landleven heeft een rustgevende
uitstraling, alles is vanzelfsprekend en iedereen doet gewoon...
maar het is ook wel zo dat als de arbeiders op vrijdag hun schamele
salaris hebben gehad, ze op maandag niet op het werk komen, omdat de
roes nog niet uitgeslapen is. En het aantal zelfmoorden ligt hier
heel hoog en de verhalen van doden, schietpartijen,
cocainetransporten en witwaspraktijken zijn talrijk.
(lees hier
de geschiedenis
van Nickerie (pdf - 171 Kb)
Op het werk gaat
het ook goed; lachen met de mannen, maar ik ben ook serieus bezig
geweest om de zaak in kaart te brengen: uurtarieven in spreadsheets,
maandelijkse kosten versus opbrengst, een tekening gemaakt van een
mogelijk nieuw pand om binnenkort met
een architekt het kostenplaatje door
te spreken, etc.
 De komende week ga
ik op pad om alle bedrijven in de regio te bezoeken en te bespreken
wat ze doen en hoe wij daar werk uit kunnen halen. Als het lukt om
meer werk binnen te halen, zitten we op de goeie weg. Het probleem
is hier dat men niet naar kwaliteit of toekomst kijkt, maar alleen
maar naar de prijs: alle winkels liggen vol met chinese rommel en
hoewel dat spul na
een week kapot is, wordt
het toch gekocht.
Maar ja als je na
gaat dat de mensen die bij mij werken zo'n 500 a 600 srd per maand
verdienen (ongeveer 150 euro) en de benzineprijs bijvoorbeeld deze
week verdubbeld is (die was 1,5 srd per liter = 50 eurocent), dan is
dat wel
te begrijpen: de mensen hebben
simpelweg geen geld.
Kontakten leggen
gaat hier heel makkelijk: ik heb inmiddels een aantal klanten
bezocht, maar ook op straat of op het terras is het heel gewoon om
iemand aan te spreken of je wordt aangesproken ("mag ik u
vragen, u zit hier zo alleen, wat doet u hier"
is me al een
paar keer overkomen).
Volgende week
vrijdag ga ik het personeel vertellen wat ik in Nederland gedaan
heb, waarom ik in Suriname zit en wat ik voor plannen heb met het
bedrijf. De afgelopen weken zijn we aardig aan elkaar 
gewend geraakt
en ik het het idee dat er over en weer wel vertrouwen is. Het blijft
balanceren, want de cultuur, gebruiken en de relatie
baas-medewerker zijn hier iets anders
dan in Holland.
Als alles gaat
zoals ik wil, zal de omzet omhoog gaan, zal er ruimte komen voor
aankopen en zal er geld vrij komen om op termijn een nieuwe
werkplaats neer te zetten, want waar nu gewerkt wordt is echt niet
voor te stellen. Klanten spreken me er ook op aan: ze vinden het een
oude troep en dat straalt nou niet bepaald kwaliteit en efficiency
uit. De klanten die het hier goed doen zijn allemaal hindoestanen,
die keihard werken en grote investeringen plegen om op een moderne
manier de rijst te verwerken. We hebben van de week een brander
verkocht om de rijst te drogen en die kost 12.000 US dollars, dus
dan moet je aardig wat
zakjes rijst verkopen om dat
terug te verdienen.
Naast het
bezoeken van klanten, het verkopen van Detroit Diesels,
Vadini pompen, Industrial Combustion branders en andere zakelijke aangelegenheden, heb ik mijn tijd
in Nickerie goed besteed. Hieronder
een aantal creatieve produkties, die
u kunt downloaden:
Commercial 1: Regency
Grill
(wmv - 1:29
min.
- 19 Mb)
Commercial 2: Rockin'
at the Regency (wmv -
1:08 min.
- 9.3 Mb)
Commercial 3: Jazz at the
Regency (wmv - 0:49
min.
- 10.7 Mb)
Het roddel-tabloid: Het
Nickeriaantje
(pdf
- 322 Kb)
Oh ja, ik ben ook nog
een weekje in Guyana geweest, via de illegale backtrack route, maar
dat was niet op de brommer, dus dat telt niet mee. Georgetown is de
moeite waard (Stabroek Market), hotel Blue Wave van Eddy Grant
is zeer comfortabel, Linden (een mijnstad) en Parika, aan de
Essequibo rivier. Heel anders dan Suriname. Guyana is een aanrader
(bekijk hier de foto's
).
>> naar de laatste dagen in Par'bo
| 
Het landschap van Nickerie